Həyat da xoş üzünü göstərmədi Nisə Bəyimə. Yaradıcılığı diqqət mərkəzində olsa da, yaratdığı əsərlər maraqla oxunsa da son illərdə düçar olduğu xəstəlik qazandığı uğurlara ürəkdolusu sevinməyə imkan vermirdi. Xəstəxana, həkimlər, daimi müalicələr, qəbul etdiyi dərmanlar da artıq onun həyatının böyük bir hissəsini zəbt eləmişdi. Gündəlik qidasına çevrilən dərmanlar vardı və ən təəccüblüsü bu idi ki, o hələ də dərmanların onu sağaldacağına inanırdı... Tez-tez mənimlə məsləhətləşirdi, amma bir o qədər də interernet məkanından axtarıb xəstəliyinə aid məlumatlar oxuyur, yeni bilgilər əldə edirdi. Deyirdi:

-Bu xəstəlik elə onkolojidir, bircə adı fərqlidir, bunun da əlacı yoxdur...

Xəstəliyinə də sadiq idi, həkiminə də. Nə vaxt lazım olsa yalnız Eksperimental mərkəzə, akademik Böyükkişi Ağayevin yanına gedirdi. Müalicələr vəziyyətini azca yaxşılaşdırsa da köklü təsiri olmurdu. Belə vaxtlarında dünyadan gileylənir, üz tutub açmağa qapı axtarırdı...

Haraya üz tutum belə əliboş..

Hansı yoxluqların üstünə qaçım...

...Mənim tanıdığım dünya buydumu..

Məni vaxt önündə qoydu çarəsiz...

-deyə taleyindən umub-küsürdü...

Bəzən də :

Səbrimin qapısı açıq..

kim gəlir..kim gedir.. vecimə deyil!

...Aparır aparsın sellər Saranı...

...Hünəri var isə gəlsin əcəl tək..

hünəri var isə.. gəlsin də.. gedək..

deyə əcəlin özünə də meydan oxuyurdu.

2019-cu ilin yazı ona yaz gətirmədi.

Səssiz-səmirsiz tək yaşadığı evinə çəkilmiş, vaxtını bütünlüklə bilgisayarın qarşısında keçirir, yazdıqlarını da dalbadal çap etdirirdi. Amma tale bunu da ona çox gördü, xəstəliyin şam kimi əritdiyi, yığıb yumağa döndərdiyi Nisə Bəyim tamamilə yatağa düşərək başqalarının köməyinə möhtac oldu. Zəng vurub evdə yıxıldığını, bərk əzildiyini dedi və yanına gəlməyimi xahiş etdi, getdim... Sonra o gündən ta dünyasını dəyişənə qədər yanında oldum, iki ilə yaxın bir müddət ərzində dərd şəriki olduq, birlikdə çay içib olanlardan da danışdıq, uşaq kimi qulluğunda da dayandım... Arada vəziyyəti yaxşılaşanda körpə kimi ayaq açıb yeriməyinə sevindim, "darıxma, sağalacaqsan, Nisə” deyə ümid verdim...

Anam deyirdi ki, xəstədən hamı bezir, Allah adamı yatağa salmasın... Əlbəttə xəstəyə baxmaq insandan diqqət, qayğı, sevgi ilə yanaşı səbir də tələb edir. Bunlar dərmandan daha vacib olan hisslərdir. Gərək o qədər diqqətli olasan ki, xəstə özünü artıq hesab etməsin... O da ola həssas qadın, üstəlik də şair ürəyi!

Aşıq, çal...

"Gor” havasını...

Dəlilər düşüb oynasın...

Dirilər tutsun başını..

Ölülər ..düşüb oynasın...

 Nisə Bəyim insanın cismani olaraq bu dünyaya gəlməmişdən çox-çox öncəyə bağlı olduğuna əmin idi və özü dediyi kimi əfsanə və rəvayətlərə meyli də burdan qaynaqlanırdı. Həvəslə oxuduğumuz, baş verən hadisələrin real olduğuna inanmaq istədiyimiz və əslində elə real olan "ONLİNE” romanı bu düşüncələrinin məhsulu idi. Onun təfəkkür tərzi, düşüncələri hamar deyildi, elə tale yolları kimi sonluğu qeyri-müəyyən roman kimi idi. Özü də bu əsəri çox sevirdi, elə arada onun araşdırılaraq barəsində yazılmasını vacib sayır və yazılmadığından əndişələnirdi də. Allaha, Yaradanına çox bağlı və geniş məlumatlı idi, Yer və Göy aləmi haqqında, Göy cisimləri, ulduzlar, Günəş və Ay, zodiak, bürclər, insanın doğulduqu ayın, günün..., dünyaya, hadisələrə, insan taleyinə təsirini araşdırır, həm də bu barədə saatlarla geniş və ətraflı danışa bilirdi. Hərdən zarafatla : -

Mən, münəccimlərdən çox bilirəm- deyirdi və bilirdi də!

Ailə qurmamışdı, övladı yox idi, bütün sevgisini işinə, yaratdığı əsərlərə vermişdi. Ailə üzvləri üçün, doğmaları, əzizləri üçün hər fədakarlığa hazır idi...

Biz də quşlar kimi...sevmək istərik...

Yaxını, uzağı görə bilmədən...

...Olub-olacaqdan... agah olmadan...

Biri-birimizi yaralamadan...

...Son dəfə noyabrın 22-də zəng etdim, aramızda belə bir dialoq oldu:

-Salam, necəsən?

-Salam, çox pisəm, Şahnaz, o qədr pis ki.., nəfəsim gedir gəlmir, amma bir şeyə məətələm, Allah necə yaşadır məni..

Gəl, görüşək, elə bilirəm daha sondu, gedəcəyəm...

-Allah şəfa versin, elə demə. Gələrəm danışarıq...

Amma elə həmin axşam özü təkrar zəng edib müəyyən səbəbdən görüşü təxirə saldı...

Bu gecəylə bərabər

Ölən varmı,-mənə deyin..

Ölümünə gülən varmı-mənə deyin...

...Gör dünyanın harasıdı.

nə toyudu.., nə yasıdı...könlüm.. əcəl qapısıdı..

gələn varmı,- mənə deyin...

Və son...Cəmi dörd gün sonra çoxdan küsdüyü həyata gözlərini də əbədi yumdu...Öz ifadəsilə desəm "dünyanı yola salıb dalınca da su atıb ağladı...Taleyi vaxtın üzünə bağlayıb, açıq gözlərini qapadı və oyaq qalan yuxusunu qucaqladı...” Ölümünə gülüb getdi Nisə Bəyim... Var olan dünyadan gəldiyini, özünün bundan sonra da var olacağını bildiyi üçün gülüb getdi... Özündən sonraya çəkə bilənləri üçün sonsuz həsrət və oxucuları üçün isə dəyərli əsərlər qoyub getdi. Haçansa lap çoxdan, söhbətin diqqət və qayğıdan getdiyi zaman mənə söyləmişdi ki, bir dəfə ad günümdə məni təbrik edən olmadı, yada düşmədim, elə incidim ki... Gecə yuxumda Göylərin bütün ulduzları tökülüb məni təbrikə gəldi, onlar aşağı enərək başım üzərində dövrə vurub rəqs etdilər. Par-par yanan ulduzlar səmada fılanaraq bir-birindən maraqlı fiqurlar əmələ gətirir, çiçək kimi açılır, sevinir, gülümsəyir və bu sevinci mənə yansıdırdılar. Mən də onların arasında özümü elə bəxtəvər və quş kimi yüngül hiss edirdim ki!.. Onlar mənə hədiyyə də gətirmişdilər... "Ulduz Səsləri” poemasını bundan sonra yazdım...

...Xəstə yatağında ikən bir gün mənə diqqətlə baxıb: " Məndən də yazarsan, Şahnaz..”-demişdi... Mən əminəm, siz də əmin olun, Nisə Bəyim-vaxtın fövqündə olan şair, yenə də onlinedir, ürəyiniz istədiyində elə şəxsi FB səhifəsinə daxil olub mesajınızı qoya bilərsiniz. Necə ki, indi burda mən edirəm...

Dayan hələ, şeir oxuma, dəli qız,

Yeddi qatı hikmət ilə dolu qız.

Gecə yalqız, küçə yalqız, sən yalqız...

Bəxtin gedən bu qatara otur get...

...Söz göndərdin həm Günəşə, həm Aya,

Əks elədi hər mağara, hər qaya.

Udacaqmı, uduzacaq bu dünya...

Gedişinlə bir zəlzələ qopar get.

Tərs damarı üzə çıxan baxta gül,

Min-min insan həzm eləyən vaxta gül.

Görünməyən o İlahi vaxtı bil..

Göydə səni gözləyən var, buyur get...

Öz-özünü bu dünyadan ötür get...