Ümidsizlik və çarəsizlik içində qıvrılaraq yemək yemir, yerindən tərpənmir və tez-tez intihar etməyi düşünür. Otuz dörd yaşına gələndə həkimlər Marinin vəziyyətini yenidən analiz edərək, onun şizofren olmadığına, ağır depressiya keçirdiyinə və panik hücum yaşadığına qərar verirlər. Dostlarının və onu sevən bir neçə səhiyyə işçisinin köməyilə Mari xəstəxanadan çıxır.

O artıq azad idi və həyatını necə yaşayacağına özü qərar verə biləcəkdi. Tərk edilmiş, işgəncə görən və təcavüzə uğrayan, otuz dörd ili puç olmuş bir insan üçün bu heç də asan deyildi. Amma o, ümidini itirmir. Qəzəbli və ümidsiz olmaqdansa, sıfırdan başlamağı seçir. Səlahiyyətli şəxslərin "ağlı yerində deyil, oxuması mümkün deyil" deməsinə baxmayaraq universitetin psixiatriya bölümünə girir və uğurla məzun olur. Bu sırada xərçəng xəstəliyinə tutulur, lakin mübarizə apararaq sağalır. Sonra isə özü kimi ruhi xəstəxanadan çıxmış və yaxşılaşmış Co ilə evlənir. 

Həyat yoldaşı təəssüf ki, altı il sonra ölür və Mari özünü işinə verir. Uzun illər həkim işlədikdən sonra Harvard Universitetindən məzun olaraq psixiatrik xəstələrlə işləyir, konfranslar verir. Bioqrafiyası yazılır və həyatı film olur (Nobodys child). Bir çox mükafata layiq görülür.

Əlli səkkiz yaşında heyrət doğuracaq bir şey edir. On yeddi ilini keçirdiyi Masachuseltts Danver Dövlət xəstəxanasına rəhbər olaraq təyin olunur. Verdiyi bir mətbuat konfransında bunları deyir: "Əgər bağışlamağı öyrənməsəydim, bir damcı da inkişaf edə bilməzdim. Həyatım məhv olardı. Və bu gün bu xəstəxanaya rəhbər kimi qayıda bilməzdim". Mari Rouz Balterin yeni vəzifəsini xəbər verən bir agentlik, onun qələbə açıqlamasını belə edir: "Ən uzun səyahət beynimizdən qəlbimizə etdiyimiz səyahətdi. Bağışlamaq bu səfərin ən kəsə yoludu. Bağışlamağı tələb edən hər yara, içində əhəmiyyətli bir dərsi saxlayır. Dərsi anlamaq üçün yaranı yenidən deşərək onunla təkrar üzləşməli olsaq belə..."

Qadinkimi.com