Atalar və oğullar...

Köhnə yazıları qaydaya salarkən ötən əsrdə qələmə aldığım qeydlər diqqətimi cəlb etdi. Məncə, maraqlı bir məsələyə toxunmuşam o qeydlərdə.

Bu məsələ həmişə gündəmdədi.

Atal"ar-oğullar” problemi bütün dövrlərdə aktual olub. Və dünyanın bütün düşünən insanları bunu təbii hal kimi qəbul edib. Hər halda, daha çox Avropa cəmiyyəti və ictimai fikri nəsillər arasındakı bu "əbədi təzadı” inkişafın əsas stimullarından biri kimi dəyərləndirib. Bir nəsil o biri nəsli qəbul etmir - zahirən bu, xoşagəlməz təsir bağışlayır. Hətta, bunu tərbiyəsizlik əlaməti kimi anlayanlar da ola bilər.

Amma burası da var ki, özündən əvvəlki nəslin "çatışmazlığını” qəbul etməyən yeni nəsil, istər-istəməz öz "yaratdığını” ortaya qoymalı olur; yəni bu o deməkdir ki, ay yaşlı nəslin əziz nümayəndələri, baxın bu sizin yaratdığınız, bu da bizim... Görün, hansı daha üstündür? İnkişafı niyə görmək istəmirsiz?