O ölürdü... eybəcərləşib ölürdü, fəqət onun içindəki eşq öz təravət və dəyərini qoruyub saxlamışdı... O, adi bir eşq yaşamamışdı... O, ilahi bir eşqdən söz edirdi - həsrətin zindanında əzab çəkə - çəkə qəlbinin dərinliklərində gizlətdiyi, kiminsə toxuna bilmədiyi, görüb götürə bilmədiyi, illərlə sədəf inadının içində dəyərli bir mirvarı kimi qoruduğu eşqdən. Hamının sahib olmaq istədiyi, amma minbir bəhanə ilə uzaq durduğu, uğrunda nələri isə qurban verməkdən çəkindiyi, qorxduğu, utandığı eşqdən... İçindəki o mələk sevdasını qorumaq, yaşatmaq, əbədiləşdirmək üçün dışarısına hər cür əzabı rəva bildiyi eşqdən... Tərəfsiz eşqdən danışırdı, sevilmədən sevməkdən, sevərək ucalmaqdan, sevərək durulmaqdan, arınmaqdan... Qarşılıq gözləmədən, almadan sevməkdən danışırdı... Danışdıqca kiçilirdi, yığılırdı, büzüşürdü. Elə bil, o ilahi sirr içindən çıxdıqca azalırdı. Elə bil, bütün vücudu o ilahi sirdən ibarət idi. O ilahi sirr zərrə - zərrə köksündən uzaqlaşdıqca, o da əriyirdi, azalırdı... 

O ölürdü... Çox qocalmış, köhnəlmiş, eybəcərləşmişdi. Amma onun içindəki SİRR çox köhnə, uçuq, xaraba bir xəzinədəki daş - qaş kimi bərq vururdu. Hər kəs qulaqlarını şəkləyib bu xəzinədən pay götürmək istəyirdi. Və hamının içində gizli bir sızı vurnuxurdu: "Niyə bu xəzinəni vaxtında mən kəşf etməmişəm?" O ölürdü...Var gücü ilə illərlə şüşə qəfəsdə saxladığı ilahi eşqinə azadlıq verməyə çalışırdı. Kirli zövqlərin qanlı əllərindən qoruduğu o ağappaq göyərçinin şüşə qəfəsinə külüng çalırdı. O ağappaq, tər-təmiz, ülvi eşq göyərçini qanad çaldıqca ətrafına eşq zərrələri səpəcəkdi... İllər, əsrlər, minilliklər boyu bu sehrli zərrəciklər ürəklərə qonacaq, təmiz ürəklərdə böyüyəcək, onları da böyüdəcək, qara qəlblərdə, ən azından, işılda böcək olacaqdı... O ölürdü... Onun ilahi eşqi köhnəlmiş, büzüşmüş, qırılmış cismin dar qəfəsindən azadlığın fövqünə yüksəlirdi......

Eh, niyə yadından çıxardın məni,

Məni taleyindən niyə qovladın?! 

Üstünə qaçmağa, daldalanmağa, 

Yadında qalmağa bir kimsəm yoxdu.