Sevgilisinin ona yazdığı məktublardan birini. Həm də üstündə ünvan yazılmış zərfi təkidlə istədi ondan. Siz olsaydınız verməzdiniz. Çünki verilməməliydi. Amma o verdi. Başı çox ucalardaydı axı, gözü ayağının altını görmürdü axı, sevgisi fələklərdən, inamı, etibarı mələklərdən gəlmişdi... Yenə məktub gəldi sevgilisindən...

 

Yenə ayağı yerdən üzüldü, yenə mələklərə qoşulub fələklərdə gəzdi...

Üzündə güllər açdı, gözlərində ildırım çaxdı, yaz yağışından sonrası kimi  göy qurşağı boylandı baxışlarından... Səliqəsinə heyran olduğu sevgilisinin bu qara-qura, yazlıb silinmiş, ağrı-acı, nisgil, küskünlük, xeyir-dua dolu məktubunu bir zarafat bildi, güldü, güldü doyunca, sonra ağladı, hönkür-hönkür ağladı.. Niyə ağladığını kəsdirmədən, nələr baş verdiyini anlamadan...

Bəni - insan deyənlərə inanmadı, qırılmış qanadlarının heyfini kimdən çıxacağını anlamadı bir kərə... Üsyan elədi bir gün fələklərə."Həmin günü yadına sal!"- deyə bir səda gəldi qulağına... Vəhy kimi gəlmiş bu səda sıxdı bütün buludları, çırpdı bütün dumanları, aydınlatdı bütün zamanları... Gec idi artıq, çox gec...

 

Fələklərdə keçirdiyi bir gün bəni-insanın bütöv bir ömrüymüş...

 

Xatirə Rəhimbəyli