Sosial şəbəkədə gəzinərkən qadın qruplarına göz atıram. Bir yazar üçün müşahidə çox önəmlidir. Necə deyərlər, yazmaq üçün real material toplayıram bu şəkildə. Qruplardakı qadınlar - onların şikayətləri, narazı olduqları məsələlər bu toplumun həllini tapmayan problemidir. Bu günlərdə bir qadının postunu oxudum. İki gün özümə gələ bilmədim. Qadın yazırdı: "Üç uşaq anasıyam, iki qızım və bir oğlum var. Ərim bizi atıb getdi. Məhkəməyə verib, məndən boşanır. Məhkəmə müddəti başa çatmadığı üçün nəsə tələb edə bilmirəm. Evimdə yemək bişirmək üçün hər şey qurtarıb. Ərzaq yoxdu. Üç uşaqla işləyə də bilmirəm. Xahiş edirəm, mənə kömək edin, uşaqlarım üçün ərzaq, yemək ehtiyacımıza yardımçı olun"

Bu cümlələri oxudum. İçimin ən dərin köşəsindən sanki bir hissə qızarmış közün üstünə düşüb cız etdi. Axı mən də anayam, mənim də övladım var. Bircə gün onun ac qalması, nəyəsə ehtiyacı olması haqqında düşündüm. Və bu ehtiyacı ödəyə bilməmək... Dəhşətdir, faciədir bir ana üçün. Analar, atalardan daha həssas olur övladlarına qarşı. Analar daha çox əriyir, daha tez yox olur belə durumlarda. Övlad deyəndə anaların bağrının başı közlənir.

İki gün o qadını və uşaqlarını düşündüm. Bəziləri yazıb telefon nömrəsi istəmişdi. Kömək etmək üçün əlaqə yaradacaqdılar. Sonra bu problemin kökünü araşdırmağa başladım beynimdə. Kimin günahı idi bu yaşantı? O uşaqlar kimin səhvi ucbatından belə bir həyat yaşamağa məhkum olmuşdu? Onlara sahib çıxmayan, həyat yoldaşından boşandığı zaman övladlarından da boşanan atanın günahı idi bu? Yoxsa ərini bu illər ərzində az da olsa tanıdığı halda, bu şəraitdə üç uşaq dünyaya gətirməyi gözə alan ananınmı? Ya da vətəndaşını səfilliyə məcbur buraxan, onların haqqını verməyən neft ölkəsinin məsuliyyətsizliyimi? Düşündüm, hər üçünün - Valideynlər - şəxsiyyətlər və dövlət sorumsuzluğu nəticəsində yaşanan vətəndaş aqibətidir bu.

Ailə planlaması deyilən qavramın bu ölkədə ailələrə izah edilməməsi, hamiləlikdən qorunma yolları haqqında seminarların və dövlət xəstəxanalarında ödənişsiz icrasının yetərincə verilməməsi, ailələrə nəzarətsizlik, dövlətin sosial yardım məsələlərində acizlik sərgiləməsi, üç uşaq sahibi "ata"nın bu hərəkəti zəminində cəzaya cəlb olunmaması, ananın evlənmədən öncə bilik və bacarıqlarına, həmçinin psixoloji durumuna dəstək verilməməsi, ananın çalışması üçün uşaqları himayə edən dövlət bağçalarının yetərli olmaması - cəm şəkildə, vətəndaş və dövlət məsuliyyətsizliyi bu gün üç uşağın həyatını cəhənnəmə çevirməyə bəs edib.

Vətəndaşa vətəndaş yardımı deyil, dövlət yardımı lazımdır. Neft ölkəsi, qaz mənbəyi olan bu ölkədə insanlar kilosu 40 qəpik olan kartofu alıb uşağına yedirə bilmir. Bəzən bütün ümidlərim yox olur. "Kimə yazırıq, kim üçün deyirik bütün bunları” - deyə düşünürəm. Tək əldən səs çıxmaz, dövlət əlini biz vətəndaşlara uzatmadıqca belə yardımlaşmalarla bu toplum uzağa gedə bilməyəcək.

Əskiklərimiz çoxdur, hədsiz çox..